Verhuisd!
Door: esther
Blijf op de hoogte en volg Esther
19 Januari 2009 | Ecuador, Otavalo
hallo allemaal, hoe gaat het in NL? De ergste kou is geweken hoorde ik. En de 1e groep wintersporters heeft dus al eigenhandig de sneeuw opgezocht. Veel plezier voor wie er nog gaan en hopelijk geen gebroken items voor degenen die het erop hebben zitten. Verder gefeliciteerd aan alle jarigen (heb m´n lijstje niet bij me sorry).
Nou hier een hoop te vertellen. M´n laatste week Quito, een week Puerto Quito, verhuisd naar Otavalo en vandaag begonnen bij het vrijwilligersproject in San Pablo.
Laatste week Quito was ook weer erg leuk. Veel nieuwe (leuke) mensen in het studentenhuis, zeer interessant museum bezocht met m´n leraar en oa. ook nog met (andere) Esther aka ´Esther dos´, naar de oude stad geweest en we hebben onszelf daar de basilica ingeluld terwijl hij al dicht was. 2 paar puppie ogen en in ons beste spaans, hoe grappig. Ook hebben we als twee ondeugende meisjes stiekem foto´s in een kerk gemaakt die helemaal van goud is. Goed..., op meer dan de helft van de foto´s sta ikzelf en ook nogeens wazig en ondersteboven, omdat ik zonder flits vanuit m´n tas fotografeerde, maar we hebben erg veel lol gehad. Daarna genoten van de oude stad bij nacht. Zo mooi hoe alles dan verlicht is en gegeten in het restaurant met prachtige uitzicht over groot deel van de stad. Dan zie je al die duizenden lichtjes en vraag je je af hoe al die levens zijn die bij die lichtjes horen.
Daarna een week naar Puerto Quito. Heerlijk subtropisch klimaatje, houten cabañas met rieten daken en ook als het regende (en dat komt nog weleens voor in het ´regen´woud) niet koud.
Lessen bij het zwembad, met uitzicht op enorme kamerplanten, palmen, kleurige bloemen en miljoenen kolibries. En erg veel muggen, die kennelijk het afgelopen jaar nog niet gegeten hadden. Waren net m´n bulten uit de amazone jungle wat bijgetrokken, kan ik ´verbind de stippen´ spelen met m´n nieuwe. Maar goed, het was het ruimschoots waard. Want naast de meest unieke lessen die ik ooit heb gehad (wederom een erg goede en leuke leraar), hebben we zelf chocolade gemaakt MMMMmmMMMM, achter een grote waterval gezwommen, grote palmbladen gebruikt als paraplu´s in enorme tropische bui, diverse fruitsoorten zo van de boom gegeten, zelf gereden in de meest gammele houtje touwtje jeep ooit en getubed (grote autoband plus downriver is gaan met die banaan).
De groep was erg gezellig (we waren met z´n 5en uit het studentenhuis) en we hebben ook nog met studenten uit het dorp engels en spaans geoefend. Kortom lekker laatste weekje school!!
Oh ja en na een aantal weken zonder huisdier kon ik helemaal los op ´flabberdewapski´ een grote speelse en erg knuffelgrage rotweiler (met oren en staart, zoveel liever om te zien), dat was beter dan de tsjernobyl-haan die ze daar ook hadden. Man van dat beest had heel roelofarendsveen een week van kunnen eten.
Enige (op de reuzehaan na) nadeel is dat ik op dag 1 gevallen ben bovenop een glibberige waterval. Carmen en ik stonden ongeveer een half uur te twijfelen of we zouden springen of niet en uiteindelijk zijn we niet gegaan, maar goed toen was ik dus wel al gevallen.
Mijn elleboog is dus wat gekneusd op het moment. Het ´ei´ dat erop zat is inmiddels verdwenen, maar de wond moet nog wat meer helen (om met pascal z´n woorden te spreken toen hij sterilon erin druppelde ´man, ik krijg hoogtevrees als ik daarin kijk´. En de kneuzing zakt een beetje vreemd om te zien weg over m´n onderarm. Maar per dag gaat het al beter en ik ben al lang blij dat ik die waterval niet afgegleden ben. En dit gaat wel weer over voordat ik een jongetje ben.
Nog een positieve afsluiting is dat ik echt superveel spaans heb gepraat daar erg goed om te oefenen dus!
Zaterdag zijn we teruggegaan uit Puerto Quito en ´s avonds met z´n allen uit eten voor mijn laatste avond Quito, heerlijk pizza gegeten en zondag met pijn en moeite (casi) alle spullen in m´n tas gepropt. En ook eindelijk mijn gastgezin weten te bereiken....had verkeerde nummers gekregen, lekker handig. Maar goed, dat is de inmiddels bekende ´ecuadorian way´.
Volgende week komen de mensen uit het studenthuis me opzoeken in Otavalo en zij nemen heel lief nog wat items mee die niet in m´n tas pasten (ik kan m´n adidasjes gewoon niet achterlaten, ook al hangen ze nu al weken van duct- (ja met een T) tape aan elkaar vast).
Zondag dus voor het eerst echt in m´n eentje op stap en met de (verkeerde) bus, naar Otavalo, ook dat is een bekend verschijnsel hier, antwoord geven op een vraag die je niet stelde. Soms hilarisch, soms wat minder. Voor Carmen ook wel bekend als het syrisch lullen. 3 keer heb ik aan verschillende mensen gevraagd of de bus kwam waar ik opgehaald zou worden, 3 keer was het antwoord ja....niet dus. Stond ik dan met m´n backpack op de panamerican higway. Maar niets aan de hand, zeer behulpzame mensen (gelukkig ook iets typisch ecuadoriaans) hebben me uiteindelijk de weg uitgelegd en ik ben gekomen waar ik zijn moest.
En dat is bij een gezin in Otavalo. En dat gezin bestaat uit vader, zoon (16), dochter (14) en dochter (10), oma (beetje doof) en 4 honden met 8 puppies, 1 kat met 3 kittens en groepje kippen, maar die laatste negeer ik gewoon.
Ik had koud m´n tas uitgepakt of we waren al op weg naar squadrijden, omdat dat niet kon ivm teveel modder zijn we toen maar naar de kermis gegaan (logisch toch). Om 21.00 kwamen we pas weer thuis om te eten en om 22.00 stond ik met danielita te elastieken op het dakteras. Komen broer en pa en later de andere vrijwilligster die daar ook woont ook meedoen. En fanatiek ook nog, ze wilden zelfs het NL liedje ´elastieken elastieken´ erbij leren. Hoe grappig. Ondertussen ook nog uitkijken dat je niet op 1 van de 8 puppies spingt.
Welkom in Otavalo !!
Ik merk dat het best lastig is een samenhangend verhaal te typen over zoveel unieke, grappige en vreemde ervaringen en indrukken die elkaar zo snel hebben opgevolgd dat ze eigenlijk nog een plekje moeten krijgen.
Volgende keer schrijf ik over de in adembenemdende omgeving liggende school in San Pablo en de 334 (!!) kinderen daar.
liefs
sje
Nou hier een hoop te vertellen. M´n laatste week Quito, een week Puerto Quito, verhuisd naar Otavalo en vandaag begonnen bij het vrijwilligersproject in San Pablo.
Laatste week Quito was ook weer erg leuk. Veel nieuwe (leuke) mensen in het studentenhuis, zeer interessant museum bezocht met m´n leraar en oa. ook nog met (andere) Esther aka ´Esther dos´, naar de oude stad geweest en we hebben onszelf daar de basilica ingeluld terwijl hij al dicht was. 2 paar puppie ogen en in ons beste spaans, hoe grappig. Ook hebben we als twee ondeugende meisjes stiekem foto´s in een kerk gemaakt die helemaal van goud is. Goed..., op meer dan de helft van de foto´s sta ikzelf en ook nogeens wazig en ondersteboven, omdat ik zonder flits vanuit m´n tas fotografeerde, maar we hebben erg veel lol gehad. Daarna genoten van de oude stad bij nacht. Zo mooi hoe alles dan verlicht is en gegeten in het restaurant met prachtige uitzicht over groot deel van de stad. Dan zie je al die duizenden lichtjes en vraag je je af hoe al die levens zijn die bij die lichtjes horen.
Daarna een week naar Puerto Quito. Heerlijk subtropisch klimaatje, houten cabañas met rieten daken en ook als het regende (en dat komt nog weleens voor in het ´regen´woud) niet koud.
Lessen bij het zwembad, met uitzicht op enorme kamerplanten, palmen, kleurige bloemen en miljoenen kolibries. En erg veel muggen, die kennelijk het afgelopen jaar nog niet gegeten hadden. Waren net m´n bulten uit de amazone jungle wat bijgetrokken, kan ik ´verbind de stippen´ spelen met m´n nieuwe. Maar goed, het was het ruimschoots waard. Want naast de meest unieke lessen die ik ooit heb gehad (wederom een erg goede en leuke leraar), hebben we zelf chocolade gemaakt MMMMmmMMMM, achter een grote waterval gezwommen, grote palmbladen gebruikt als paraplu´s in enorme tropische bui, diverse fruitsoorten zo van de boom gegeten, zelf gereden in de meest gammele houtje touwtje jeep ooit en getubed (grote autoband plus downriver is gaan met die banaan).
De groep was erg gezellig (we waren met z´n 5en uit het studentenhuis) en we hebben ook nog met studenten uit het dorp engels en spaans geoefend. Kortom lekker laatste weekje school!!
Oh ja en na een aantal weken zonder huisdier kon ik helemaal los op ´flabberdewapski´ een grote speelse en erg knuffelgrage rotweiler (met oren en staart, zoveel liever om te zien), dat was beter dan de tsjernobyl-haan die ze daar ook hadden. Man van dat beest had heel roelofarendsveen een week van kunnen eten.
Enige (op de reuzehaan na) nadeel is dat ik op dag 1 gevallen ben bovenop een glibberige waterval. Carmen en ik stonden ongeveer een half uur te twijfelen of we zouden springen of niet en uiteindelijk zijn we niet gegaan, maar goed toen was ik dus wel al gevallen.
Mijn elleboog is dus wat gekneusd op het moment. Het ´ei´ dat erop zat is inmiddels verdwenen, maar de wond moet nog wat meer helen (om met pascal z´n woorden te spreken toen hij sterilon erin druppelde ´man, ik krijg hoogtevrees als ik daarin kijk´. En de kneuzing zakt een beetje vreemd om te zien weg over m´n onderarm. Maar per dag gaat het al beter en ik ben al lang blij dat ik die waterval niet afgegleden ben. En dit gaat wel weer over voordat ik een jongetje ben.
Nog een positieve afsluiting is dat ik echt superveel spaans heb gepraat daar erg goed om te oefenen dus!
Zaterdag zijn we teruggegaan uit Puerto Quito en ´s avonds met z´n allen uit eten voor mijn laatste avond Quito, heerlijk pizza gegeten en zondag met pijn en moeite (casi) alle spullen in m´n tas gepropt. En ook eindelijk mijn gastgezin weten te bereiken....had verkeerde nummers gekregen, lekker handig. Maar goed, dat is de inmiddels bekende ´ecuadorian way´.
Volgende week komen de mensen uit het studenthuis me opzoeken in Otavalo en zij nemen heel lief nog wat items mee die niet in m´n tas pasten (ik kan m´n adidasjes gewoon niet achterlaten, ook al hangen ze nu al weken van duct- (ja met een T) tape aan elkaar vast).
Zondag dus voor het eerst echt in m´n eentje op stap en met de (verkeerde) bus, naar Otavalo, ook dat is een bekend verschijnsel hier, antwoord geven op een vraag die je niet stelde. Soms hilarisch, soms wat minder. Voor Carmen ook wel bekend als het syrisch lullen. 3 keer heb ik aan verschillende mensen gevraagd of de bus kwam waar ik opgehaald zou worden, 3 keer was het antwoord ja....niet dus. Stond ik dan met m´n backpack op de panamerican higway. Maar niets aan de hand, zeer behulpzame mensen (gelukkig ook iets typisch ecuadoriaans) hebben me uiteindelijk de weg uitgelegd en ik ben gekomen waar ik zijn moest.
En dat is bij een gezin in Otavalo. En dat gezin bestaat uit vader, zoon (16), dochter (14) en dochter (10), oma (beetje doof) en 4 honden met 8 puppies, 1 kat met 3 kittens en groepje kippen, maar die laatste negeer ik gewoon.
Ik had koud m´n tas uitgepakt of we waren al op weg naar squadrijden, omdat dat niet kon ivm teveel modder zijn we toen maar naar de kermis gegaan (logisch toch). Om 21.00 kwamen we pas weer thuis om te eten en om 22.00 stond ik met danielita te elastieken op het dakteras. Komen broer en pa en later de andere vrijwilligster die daar ook woont ook meedoen. En fanatiek ook nog, ze wilden zelfs het NL liedje ´elastieken elastieken´ erbij leren. Hoe grappig. Ondertussen ook nog uitkijken dat je niet op 1 van de 8 puppies spingt.
Welkom in Otavalo !!
Ik merk dat het best lastig is een samenhangend verhaal te typen over zoveel unieke, grappige en vreemde ervaringen en indrukken die elkaar zo snel hebben opgevolgd dat ze eigenlijk nog een plekje moeten krijgen.
Volgende keer schrijf ik over de in adembenemdende omgeving liggende school in San Pablo en de 334 (!!) kinderen daar.
liefs
sje
-
20 Januari 2009 - 09:15
Rieneke:
Hallo Moppie,
Jij hebt al weer zoveel beleefd, dat wij al van het lezen moe worden! Maar het klinkt weer allemaal prima. En wij gaan het gelukkig ook nog zien!Werk ze, want nu moet je echt aan de bak.Groeten aan je gastgezin en tot horens!
Liefs,Rieneke -
20 Januari 2009 - 10:32
Alie En Arie:
hallo Esther, met een grote grijns op mijn gezicht zit ik te smullen van je verhalen. Je verslag zit heerlijk Esthers in elkaar hoor!!!
Hopelijk is je arm weer snel in orde. Geniet maar lekker door van al die indrukken die je opdoet...hier wordt genoten van je enthousiaste verslagen:-)
Groetjesss, Arie en Alie
-
20 Januari 2009 - 13:03
Valérie:
lieverd,
GEWELDIG...kun je niet een boek schrijven??haha...meermeer..
Goh wat is het hier dan saai he...Ga mijn elstiek maar eens tevoorschijn halen en hier in de winkelstraat beginnen...kijken hoe er gereageerd wordt! haha...
Beterschap met de ei-elleboog...
XVal -
20 Januari 2009 - 17:31
Carmen Van Der Maat:
Ik moet het toch even kwijt: ´Dat schrijf jij HARTSSSSSTIKKKKKKE LEUK!´
Ha dan heb ik nog wat ander nieuws. Ik heb een heerlijke financiele meevaller voor je die ik vrijdag bij je kom droppen. Niet gigantisch, maar toch hmmmmmm, lekker. Deze caromon heeft wel een biertje verdient, essebesje.
Have a blast en misdraag je een beetje.
Tot vrijdag.
Beso -
20 Januari 2009 - 18:51
Kees:
Ha esther,
bedankt voor je felicitatie! (en skiën gaat volgende week denk ik ook wel lukken)...zit nu net als de helft van Nederland een beetje brak thuis....heerlijk om je verhalen te lezen...neem aan dat je arm wel weer bijtrekt...volgende keer toch maar de waterval nemen denk ik...Yes You Can!
groet Kees -
20 Januari 2009 - 19:40
Nina:
He Esther!
Leuk dat je dit allemaal weer aan ons verteld, ik geniet iedere keer weer als ik je verhalen lees! Hier is het inderdaad behoorlijk koud.. Die foto's zijn ook erg gaaf!
Buenos Noches,
Nina -
20 Januari 2009 - 20:20
Angelique:
Geweldig al die ervaringen ! zelf de muggenbulten zijn de moeite waard, hoe is het met de malarietabletten, weer vaste prik bij het ontbijt? Aardige spinnen lopen door rond, leuk voor Math want die stopt dit soort in zijn schoenen. brrr.
Heel veel suces met het werk op de school, het zal niet makkelijk zijn. -
21 Januari 2009 - 17:38
Peter Schhurmans:
Hey... Esther,
Kom nog niet eens toe aan je verhalen lezen ,maar zoals je ziet ik heb je gevonden en hoop me snel even in jouw avonturen in te gaan leven. Holland is lekker grijs en koel momenteel...maar vandaag liet een eerste warme zon zich al wat kennen
Heel veel plezier en na lezen hoop ik meer te reageren.
lieve groet, Peter
-
22 Januari 2009 - 08:08
Tineke:
Hoi Esther,
Denk je dat jij kan aarden in zo'n samenleving?
Veel groeten, Tineke. -
22 Januari 2009 - 17:15
Sje:
hoi tinus, voor tijdelijk meedraaien (is niet helemaal het zelfde als aarden): ja. Voor altijd: nee. Daarvoor heb ik te lang in NL gewoond en ik zou hier tegen zoveel aanlopen, waarvan je van te voren al weet dat het zo zal blijven. Andere waarden en normen, ook op punten die voor mij erg belangrijk zijn. Wel heel interessant om het eens van binnenuit mee te maken! Niet alleen om meer over een ander cultuur te leren, maar ook om je eigen cultuur weer eens in een ander licht te zien. Verrassend en verhelderend tegelijkertijd.
Met jou alles goed? Elke maandag een leuk kleurtje aan :-)
x sje -
23 Januari 2009 - 12:27
Marion:
Hoi Esther,
Dat klinkt erg gezellig, dat gezin met al die huisdieren. Is het ook werkelijk zo? En hoe bevalt het vrijwilligerswerk? Ik hoop dat je arm weer wat beter is. Hier alles goed behalve griepjes en regen en nog eens regen.
Groetjes Marion -
23 Januari 2009 - 13:25
Nadine:
lieve Es,
Wederom genoten van je prachtige verhaal! Dat stuk over het elastieken met de man des huizens in je gastgezin bracht een grote lach op mn gezicht. Heerlijk ook dat je elke dag een maaltijd voorgezet krijgt en niet zelf hoeft te koken ;)
En 8 pupjes en 3 kittens??? Jaloerssssssssssss :)
Knuf, Nadine -
25 Januari 2009 - 10:50
Debbie:
He lieffie
Wat een geweldig verhaal weer! Kan niet wachten op je ervaringen met de 334 kids!!
Dikke kus
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
