Heel veel kids, demonstraties en NL visite

Nou ik ga er maar eens even voor zitten en ik gok zomaar dat dat advies ook voor jullie opgaat, want hoe ik deze week in een beschaafde hoeveelheid woorden ga gieten weet ik nog niet zo goed.....misschien komt er gewoon een sequel:-)

Zoals ik vorige week al schreef, was de aankomst in Otavalo enigzins ongewoon. Lopend met m´n (loodzware, wat is er in hemelsnaam gebeurd met m´n spulletjes) rugzak otavalo in om vervolgens 2 uur later op de kermis te lopen, waar er een attractie vastliep en of jorge (vader) even kon helpen duwen om ´m weer in gang te krijgen, om vervolgens de dag elastiekend met 2 generaties van het gastgezin af te sluiten.

De dag erna was de 1e dag van mijn project. Ik zou de directeur op het busstation van Otavalo ontmoeten en samen met hem naar het doprje San Pablo reizen. Retevroeg opgestaan (5.30.....voor wie mij goed kennen, níét mijn favo deel van de dag), om erachter te komen dat het ontbijt een soort van ´non-existing´ is. Je krijgt geen bordje, je eet een droog broodje uit de hand, slurpt een versgeperst sapje naar binnen en daarbij een kopje koffie (dit alles hoeft niet per sé zittend). De familie was aan de late kant (pantalon van een schooluniform was weg en alles liep wat door elkaar heen), dus uiteindelijk met de taxi naar het busstation en daar 10 minuten later de directeur gevonden.
Een prachtige busreis van een klein halfuurtje langs kleine (indianen) dorpjes en met uitzicht op de prachtigste bergen en vulkanen (¿hebben jullie al gezien op google earth welke er hier zijn math en angelique?). En het dorpje waar ik werk ligt aan het grootste natuurlijke meer van Ecuador (voor de liefhebbers:lago san pablo). Echt zoo gaaf, zo´n enorm meer omringd door prachtige hoge bergen die vaak tot halverwege (en soms verder) bewerkt zijn in een patroon van landbouwvakjes met zoveel tinten groen en daarboven de toppen die in de (flarden van) wolken verdwijnen.
De mensen die je hier ziet zijn overwegend indigena´s. Mannen in witte broek, blauwe poncho, donkere hoed en lange zwarte vlecht in het haar. De vrouwen dragen witte bloezen met kleurige detais erop geborduurd, gouden kettingen om hun nek en heftig gekleurde linten in het lange zwarte haar. De rokken verschillen qua kleur net als de gekleurde stoffen riemen die ze om hun rok heen dragen.En bloedmooie kindertjes.
Maar goed terug naar de 1e dag (want als ik nu ook nog alle dingen ga beschrijven van wat er hier allemaal gebeurt tijdens een busreis, dan ben ik weer een paar pagina´s verder). Ik werk in de klas van meneer de directeur himself. Er is ook een leerling-juf in de klas en 27 kindjes van 9-10 jaar oud. De directeur wordt erg vaak weggeroepen voor telefoon, overleg etc. en de leerlingjuf verdwijnt regelmatig zonder aankondiging. Dus in mijn eerste kwartier in de klas stond ik al in m´n eentje. Goed....nou....dus maar even een voorstelrondje gedaan ( :-) alsof je 27 spaanse namen uitgesproken door binnensmonds pratende kindertjes kunt onthouden, maar het houdt ze zo lekker bezig) en uitgelegd dat spaans niet mijn taal is, dus als ze met me willen praten dat ze dan niet al te snel moeten praten.
De rest van de dag ging voorbij in een voor mij onduidelijke structuur. Er is pauze na een soort luchtalarm, dat was eigenlijk het enige dat helder was. En dat ik rete interessant ben, want tijdens de pauze kon ik bijna niet eten omdat er zo´n 40 kinderen zich verdrongen om te kijken hoe ik mijn sultanaatjes zat te verorberen. Gelukkig had ik m´n elastiek bij me en ook hier was het een reuze succes. 1 keertje meedoen om vervolgens te zeggen: nee joh spelen jullie maar lekker.....:-)
Omdat ik van 8.00 tot 13.00 werk ben ik de middag Otavalo ingedoken na de lunch (oma kookt, oma bedient en oma eet zelf nooit mee, maar op een krukje in het kleine keukentje.....ook de structuur van het gezin is me nog niet geheel duidelijk). Otavalo staat bekend om zijn enorme indianenmarkt en WOW, het is alsof er een kleuren-explosie heeft plaatsgevonden op het plein. ¡¡¡¡¡Alles wil ik hebben!!! Alles met streepjes, kleurtjes en leuke hebbedingetjes. ´s avonds doodmoe en licht overprikkeld m´n bed ingerold na zoveel indrukken.

Dag 2 stond ik in het begin van de dag een uur in m´n eentje in de klas, zonder aankondiging en zonder te weten wat de bedoeling was (¿vrije tijd? erg onverstandig als 27 kindjes helemaal alleen zijn zonder iets van een instructie), dus heb ik zelf maar een bedoeling verzonnen. Ik heb van gekleurde pijpenragers (die ik in m´n tas had zitten) een poppetje gemaakt, inclusief aangeknooptje touwtjes als haar, een schooluniformpje en ´n rugzak. De kids laten stemmen over een naam (Carmecita) en daarna de biologieles van de dag ervoor (lichaamsdelen leren) herhaald met het poppetje. Na een paar keer ook de engelse woorden erbij gedaan. Tijdens de ojos, orejas, boca nariz, bleken we ook nog een nieuw kindje zonder zitplek te hebben. Nou ja als je dan toch al lekker bezig bent....dus het meiske nog een stoel en tafeltje gegeven in het veeeeeeel te kleine lokaaltje (er zijn nu 2 kinderen die tegen de muur zitten waar het bord aan hangt....). Toen voordat de onrust toe kon gaan slaan, de 2 kwajongens uit de klas maar een taakje gegeven.(een tweeling met ongelooflijke pretkoppies, vreselijk ondeugend (van het leuke soort) en ik vind ze helemaal geweldig). En hen dus de woorden in het spaans op het bord laten schrijven, zodat ik de engelse erachter kon zetten. Daarna tekeningetjes laten maken door de kinderen die zich, in deze onverwachte les van het blanke mens met het gekke spaans, goed gedroegen. Toen was iedereen ineens heel stil, want op het bord tekenen bij de juf is het helemaal! En toen kwam de directeur er weer bij. De leerling juf had die dag niet naar school kunnen komen ivm grote landelijke demonstraties. En wat bleek, ik kon ook niet meer terug. De weg was geblokkeerd door duizenden mensen en auto´s grote stenen etc. Grote demonstratie mbt verandering van wetgeving die ten nadele is van de indigena´s, zij zijn in Ecuador de (behoorlijk gediscrimineerde --indigena is hier een scheldwoord en mag je niet hardop over iemand zeggen ook niet als diegene een indigena is....) minderheid.
Ik moest dus lopen (ruim 2 uur en ik zou de richting van otavalo niet eens aan kunnen wijzen). Maar ik mocht niet alleen lopen van de directeur, omdat dat te gevaarlijk zou zijn. Maar hij had rapport middag en dus moest ik wachten. Eerst ben ik nog op school gebleven, maar na een uur spaanse klapspelletjes, verstoppertje en overlopertje ben ik maar het gehuchtje san pablo ingedoken.
Op z´n ecuadoriaans was hij bijna 2 uur later klaar dan hij had gezegd en gingen we op pad. Naar de plaza van san pablo en nee nog geen bussen. Dus doorgelopen en wat gebeurde er, het serene dorpje san pablo werd ineens overspoeld door een lange stoet van vrachtwagens, open terreinwagens, auto´s en waarempel....een bus naar otavalo! Omdat wij al wat verder waren dan de massa die ook stond te wachten, konden we zo instappen. Heel veel mensen werden in de bus gepropt en nog veel meer mensen konden niet mee. We zijn met een enorme omweg uiteindelijk in Otavalo aangekomen, zaten een paar keer bijna vast in de modder, zijn een aantal keer achteruit een straatje weer uitgestoken en hebben er ruim 2 keer zo lang over gedaan, wat een avontuur weer!

Als ik ´s ochtends het schoolplein oploop (en stel je hier vooral geen effen bestraat, opgeruimd en af schoolplein bij voor) dan heb ik 5 kinderen aan de ene hand-arm hangen en 3 (elleboog doet nog niet helemaal wat ik wil) aan de andere. Voor me lopen een stuk of 4 kids en achter me nog een stuk of 4. Ik krijg bloemetjes en chocolaatjes en heel veel ´Hola señorita´. Erg leuk en schattig klinkt dit en dat is het ook...aan het begin van de dag. Na een paar uur non stop aandacht gevraag (in het spaans) wil je gewoon eventjes rustig een sigaretje roken in de pauze. Zonder dat er 30 bruine oogjes op je gericht zijn. En dat gaat dus niet. Alles (en dan ook echt alles) wat ik doe is rete interessant en daar moet minstens in een boogje omheen gezeten worden. En aangezien afstand en nabijheid hier met een iets andere lineaal gemeten wordt, is het meestal gewoon met je neus op het nieuws in de meest letterlijke zin van het woord....... eigen ruimte is hier een onbekend begrip (en niet alleen bij kinderen)
Jullie kunnen je voorstellen dat ik aan het eind van de dag lichtelijk scheel kijk en mijn (toch al niet in ruime mate aanwezige) kinderwens met de dag lijkt te slinken.

Vrijdag kwamen Maarten, Esther, Carmen, Pascal en Lynn een weekeindje naar Otavalo. Leuk!!! We hebben elkaar ontmoet op de markt. En toen ik even bij Maarten had geverifieerd of hij mijn spulletjes op school in Quito kon droppen heb ik maar meteen een hangmat (KNAL!!!kleuren) en een broek (alle kleuren van de regenboog! :-)) gekocht. Dit bovenop de 2 tassen, de trui van apace-wol (zo zacht dat ik als ik langs de kraampjes loop het liefst head first erin zou willen duiken), de portomonneetjes en de rest van het kleurige spul waar ik me al toe had laten verleiden. Hoe ik dit ooit allemaal weer in m´n tas ga krijgen is een zorg voor later (21 april om precies te zijn), voor nu is het vooral genieten van zoveel moois!!!!

Pff krijg een beetje vierkante oogjes en heb nog zoveel wat ik wil vertellen over allerlei grappige gebruiken hier, over het schoolreisje met zo´n 200 kinderen, over het poolcafé waar we vreselijk de slappe lach hebben gehad, over de bijzondere wandeling naar de waterval die we gisteren hebben gemaakt en vanaf daar de lange wandeling langs kleine dorpjes en bruisende riviertjes naar het meer, het grote indiaanse verlovingsfeest wat we gezien hebben en nog zoveel meer, maar goed...nu ff niet.
Het wordt dus inderdaad een sequel (en ik sluit een -tsja hoe heet dat eigenlijk- terciquel oftewel 2e sequel niet uit)

Iedereen bedankt voor de enthausiaste, meelevende en leuke reacties en de lieve mails uit nederland, ecuador en noorwegen. Fijn om te horen hoe het bij jullie allemaal gaat. Want hoe heerlijk, leuk, interessant en mooi het hier ook is, m´n vriendjes mis ik soms wel hoor!!

liefs
sje