Met een korreltje zout

maar dan een korreltje de andere kant op. De dingen die ik de afgelopen weken heb gezien en gedaan zijn in het echt nog zo veel bizarder (is dat een woord?) mooier en vreemder...al zou ik er een boek over schrijven (hmmm m´n blogs komen soms qua lengte aardig in de buurt....), het gevoel is haast niet over te brengen en het zou niet tot z´n recht komen. Wat een bizarre, nare en prachtige plekken heb je toch op deze aardkloot en wat een mazzelkont ben ik toch.

Goed, gewoon bij het begin beginnen. Na de heerlijke back to basic eilanden en genieten van de cultuur en natuur, kwamen we aan in La Paz....cultuurschok! Een miljoenenstad, waar je constant op je spullen (en jezelf) moet letten en zo´n andere sfeer dan de gemoedelijke eilandjes. We zaten in een enorm staphostel (sommige mensen maken andere keuzes qua dingen in hun rugzak stoppen, laten we het daar maar op houden) en tsja...if you cant´t beat them, join them :-) Dus lekker gestapt en in de vroege uurtjes het stapelbedbed ingerold.
Om vervolgens met een enorme kater vroeg op te staan voor wel het vreemdste avontuur tot nu toe. We zijn namelijk naar de San Pedro gevangenis geweest. Daar kom je ´stiekem´ binnen via een aantal stromannetjes en door een smak omkoopgeld te betalen aan de portiers. Eenmaal binnen krijg je 3 gevangenen toegewezen. 1 als ´gids´ en 2 als bewakers. Deze gevangenis is laatst ook in een documantaire op CNN (of BBC...) geweest. Het is een soort dorp, er wonen ook kinderen en vrouwen. Overal waar je kijkt zijn kleine cellen. Er zijn zelfs mensen die hun eigen cel maken van plastic en golfplaat. Dat is dan de ghetto van de bajes...te bizar! De meneer die ons rondleidde (zat vast voor drugssmokkel, maar 125gram wiet zei hij...´tuurlijk jochie´, misschien vergat ie de andere 12 kilo of de massamoorden eventjes te vermelden...) vertelde vanalles en dan lopen echt de rillingen van over je ruggengraat. Als de ´bewakers´ niet in de buurt waren mochten we ook foto´s maken. En op een gegeven moment moesten we de camara´s wegdoen, omdat er veel bewaking rondliep, omdat er iets was gebeurd in een andere sectie. (op dit moment zijn er rellen en is de gevangenis potdicht gesloten voor toeristen). We hebben een aantal uren achter de muren doorgebracht en kwamen volledig onder de indruk weer naar buiten (maarten werd nog door 3 man tegengehouden, tis tenslotte een mannengevangenis, gelukkig mocht hij weer met ons mee). Om vervolgens over de heksenmarkt, langs de lama-foetussen en de verschillende drankjes en amuletten, naar ´huis´ (want....waar je tas staat is je huis) te lopen.

Vol van de indrukken van de gevangenis, La Paz uit(gevlucht) naar een andere stad. En gekgenoeg ook groot, ook druk, maar helemaal leuk. Met een grote markt, en dan geen toeristen-markt, maar de ´echte´ markt. Geen grappen, wat ze daar allemaal verkopen, hilarisch! De grootste hoeveelheid (plastic)meuk die je je maar voor kan stellen. Ik ben nu de trotse eigenaar van een pinguinhorloge met een knopje, die ervoor zorgt dat het klokje uit het hoofd van de pinguin springt. Iedereen vraagt tegenwoordig aan mij hoe laat het is en ik ben een hit bij boliviaanse kindertjes :-)
Even lekker chillen daar, naar de bios en in de trein naar het zuiden. Ruim 13 uur in de nachttrein. Eerst een filmpje op (waar het einde van miste omdat de DVD vastliep, hoe zuid-amerikaans :-), daarna spelletjes in het gangpad en ook maar meteen op de grond gaan slapen (ik reis al een poosje nu :-). Om vervolgens wakker te worden in een prachtig woest landschap. We werden naar de ´restauratiewagon´ geroepen om te ontbijten (het avondeten mochten wij niet om de één of andere onduidelijke reden, maar goed tassen vol voer hadden we meegesleept, dus geen nood).

Bij het uitstappen in het leuke dorpje (Tupiza) hadden we al snel een hostal gevonden en een paardrijtocht voor de middag geboekt. De omgeving leek zo uit de film over het wilde westen te komen. Rode bergen, gele bergen, zwarte bergen, grote cactussen, lege rivierbeddingen en van die recht afgesleten stukken op de bergen. Het rijden door deze omgeving was heerlijk. Ik had wel de ´viejo´ knol, en die deed alleen maar 1e versnelling en stopte om de haverklap om te eten, dus.....moest echt moeite doen om ´m een stukkie te laten galloperen, maar dat was dan ook echt super om te doen (draf daarintegen ben ik niet zo goed in.....como una bolsa de sal :-). We zijn langs prachtige rotsformaties gereden en via de vallei van de machos (inderdaad de vormen hadden zeker iets mannelijks :-) naar een prachtige rode kloof. Daar lekker geklommen en gespeeld. En ook hier bleek weer, omhoog klimmen is toch echt altijd makkelijker dan naar beneden gaan. Maar goed, what goes up, must come down...en ik ben bijna heel weer op m´n knol teruggereden met een prachtige ondergaande zon.

Na een supernacht slapen en een lauwe douche waren we klaar voor een 4-daagse jeep-toer naar de beroemde salar de uyuni (google earth). En hier wordt het lastig om te beschrijven wat we op die dagen hebben gezien. We hebben zoveel kilometers gemaakt door wisselende landschappen. En maar heel af en toe kwamen we iets tegen wat op een dorpje leek. Wel miljoenen lama´s en een soort hertachtige beesten en verder, sneeuw, bergen, meren in alle kleuren, zand, vlaktes, hoge modderige bergweggetjes, slapen in een piepklein dorpje, rode modder, opgedroogde enorme rivieren, 4 dagen niet douchen, helmgras, dali-achtige steenformaties, blauwe luchten, ijzige kou, hitte, duizenden flamingo´s, sterrenhemels waar je ogen te kort voor kwam, geisers met kokende aarde, liggen een termaal bad in the middle of nix, azuurblauwe meren, vulkanen, dagen achter elkaar geen boom gezien, besneeuwede bergtoppen, deegballetjes met spicy gedroogd lamavlees als lunch.......en nog veel meer. Het was zo gaaf en zo mooi en zo anders dan alles wat ik al had gezien. We eindigden de laatste dag op de zoutvlakte. 2000 km2 wit...........vlak............zout......oneindig.

Daar hebben we de zon op zien komen (na een nacht in een zouthotel, álles was van zout -moest dus wel ff aan de muur likken om te checken en Jep...zout- de muren, de nachtkastjes, de bedden, de pilaren, de vloer....vreemd!) en dat was echt magisch. In het stikkedonker werd met oranje en gele gloed langzaamaan de immense witte vlakte om je heen onthuld.
Uniek en iets wat ik nooit zal vergeten.

Na de tour volledig vol van alle indrukken van de bizarre landschappen met de nachtbus naar de hoogstgelegen stad ter wereld (Potosí ). De nachtbus was niet de fijnste tot nu toe (understatement), aangezien het hele gangpad onder de poep lag, dus kiezen, of stank, of ijskoud met het raam open. Tsja en na de tour waarin we echt koude temperaturen (onder 0) hadden gehad, was het een makkelijke keuze. Eigenlijk kijk ik na een aantal maanden zuid amerika nergens meer van op. Midden in de nacht in Potosí aangekomen, een stad die ooit de rijkste van heel zuid amerika was, vanwege de enorme zilvermijn in de Cerro Rico berg. Inmiddels niet meer en sowieso leeft in Bolivia 64% van de mensen onder de armoedegrens, ongelooflijk toch.

De dag na aankomst zijn we naar de berg en in de mijn geweest. Eerst via een markt waar we kado´s voor de mijners kochten. En wat neem je mee.....een dynamietstaaf en een grote zak coca (dat koop je ook maar 1x in je leven....) en door naar de mijnen. Wat een vreselijke omgeving, naargeestig, ongezond en in en in triest. We zijn vrij diep de mijn ingeweest. Door minigangetjes, op je billen door de modder, constant gebukt lopen (we hadden een hele outfit aan, incl helm met lamp), over diepe diepe gaten, ladders af en over glibberige planken en ineens moesten we weg, omdat er dynamiet afgestoken was en het stof zou te gevaarlijk voor ons zijn. Dieper de mijn in werd het steeds warmen. Er zijn plekken daar kan het oplopen tot 50 graden....en daar werken mannen de hele dag, voor een schijntje. Ongelukken en doden zijn aan de orde van de dag. Drank en grote hoeveelheden coca zijn dan ook de manier om de dag door te komen. Een indrukwekkende ervaring, die je weer even met de neus op de feiten drukt.

´s avonds afscheid van de 3 meiden (ik haat afscheid nemen) en samen met maarten midden in de nacht een lange tocht (ruim 14 uur en 2x overstappen) naar het ´eden´ van Bolivia om nog even een paar daagjes bij te trekken van alle avonturen, voordat ik weer richting Ecuador ga (voor uiteraard nieuwe avonturen:-) En het is hier heerlijk. Geen appelboom en vijgebladeren, maar wel prachtige ´bejunglede´ bergen overal waar je kijkt, watervallen, zonneschijn en een superontspannen dorpje.


liefs

sje