De paden op en de lanen in!

Na de heerlijke weken aan het strand was het tijd om iets nieuws te gaan ondekken in Nicaragua. We besloten het hogerop te zoeken. Met een supervroege bus en vele overstappen en heerlijk kijkwerk -zowel buiten als in de bus - kwamen we aan in bergdorpje Matagalpa. Hier waren we allebei nog nooit geweest. We vonden een kamer in een hotelletje met superuitzicht over het stadje, de bergen en de zonsondergang. En....een warme douche, de eerste van deze reis. (Zo'n electrische, als je de angstaanjagende combinatie van enigzins losse electriciteitsdraadjes en water te boven bent, is het best wel ok douchen).

De eerste dag lekker rondgeslenterd, wat een fijn sfeertje hangt hier. Op die ene straathoek haal je de jummie verse kokosnoot, 2 straatjes verder heerlijke rijpe avocado en op de boerenmarkt kopen we fruit van het seizoen. Naast het centrale plein zit een goed bakkertje en er is een supermarkt.

Een beetje raar om zoveel keus te hebben na ruim 2 weken ver van de bewoonde wereld geweest te zijn. Mensen hier zijn wat gereserveerder dan aan de kust, maar super vriendelijk en behulpzaam. Overal fantastische typische centraal amerikaanse winkels om eindeloos in rond te neuzen. Dat betekent heel veel knetter-plastic, tweedehandswinkels en kitch (en hele harde muziek). We hadden ook weer wifi en na wat gegoogel hadden we een idee van wat we allemaal in de omgeving wilden doen.

We hebben een aantal prachtige hikes gemaakt. Tijdens eentje pakten we de bus naar een minidorpje om vanaf daar naar een nog mini-er dorpje 5km verderop te lopen. Toen we over de plaza liepen, riep een Nicaraguaan: 'Rennen!' En als een Nicaraguaan dat zegt, dan doe je dat, en wel meteen, want het is een enorme zeldzaamheid om iemand hier te zien rennen. Dus wij rennen. Wat bleek, een dronkaard had in een grappige bui met zn machete (groot mes) in een bijenkorf zitten prikken. Iedereen stoof alle kanten op om aan de boze bijenpopulatie te ontsnappen. Tijdens het rennen werd ik in mn oor gestoken (auw, zwelt niet zo lekker) en Paul in zn schouder en enkel. Goed...weer een avontuur rijker. Verder een mooie bijenloze wandeling gemaakt. Met prachtige uitzichten, mooie bloemen en supergroene jungle.

Ook hebben we een dag de bus gepakt naar een museumpje over petroglieven. Het museumpje was aardig, maar toen we zeiden dat we er wel graag eentje in het echt zouden willen zien, werd het pas echt interessant. Hup museum dicht en we gingen direct op pad. De heuvels in en via allemaal kleine paadjes naar een riviertje met grote rotsblokken en daar waren ze ineens (zie foto's). Dit hadden we zelf nooit gevonden. Het voelde bijna alsof we iets te zien kregen dat nog niemand had gezien! Superinteressant.

Na een week Matagalpa e.o gingen we voor een paar dagen naar een natuurgebied dat Peñas Blancas heet. Al bij het busstation was het leuk. Er stond een rij voor de bus en toen de bus kwam schoot iedereen naar voren en begon te duwen en te trekken (denk: extreme uitverkoop in een stripalbum). Nou, 'when in Rome, do as the Romans do', dus.....ik heb mezelf naar binnen geworsteld en helemaal achterin het laatste lege plekje bemachtigd. Later bleek dit de plek naast een staande dronkaard te zijn die steeds op mij in slaap viel. Zoals Carmen dan zo mooi zegt: 'Goed, een kleinigheidje hou je altijd'.

Het natuurgebied was prachtig (zie fotos). We sliepen in een soort schuur met stapelbedden en hebben fantastische hikes gemaakt met een gids. De laatste hike was vrij zwaar (en modderig) tot de top van de kliffen! Ipv medium en 4 uur (volgens de gids), was het klimmen en dalen voor gevorderden en 7 uur (praktijk). Wat hebben wij heerlijk geslapen die nacht.

De eigenaar van de finca was zo'n 80 jaar, als je met hem ging kletsen herhaalde hij steeds wat jij zei. Maar dan met minder tanden en een sterk accent. Hilarisch. Zijn dochter runde de toko, ze kon heerlijk koken (Nicaragua staat nou niet bekend om zn haute cuisine), maar ze bewoog in slow-motion. Super intrigerend om naar te kijken. Alles ging langzaam, praten, lopen en dingen op een dienblad brengen, erg moeilijk om niet met open mond te staren (we noemden haar 'de luiaard' en hebben ons bedwongen haar te filmen). Maar ze had de hele boel onder controle en runde de toko.

Deze boerderij had ook een soort sociale functie in een heel dunbevolkt gebied,  je begrijpt dat we heerlijk mensen hebben zitten kijken! Maar vooral hebben we genoten van alle kleurrijke vogels, de prachtige sterren, de volle maan op zien komen boven de kliffen, de felgekleurde bloemen in de kneitergroene weitjes, de zonsondergangen en de vele vele vlinders. En slapen onder een heuse fleecedeken, zonder fan, ook voor het eerst deze reis.

Na een paar nachten zijn we teruggegaan naar Matagalpa, we waren wel toe aan een rustdagje en we hadden zowat geen schone/droge kleren meer. Maar eenmaal terug, bleven we ons verblijf steeds een nachtje verlengen. 

Ik zeg altijd ' reizen is onbekende dingen bekend achterlaten',
maar soms wil je nog even niet achterlaten wat je net hebt ondekt. 

Liefs
Es

Plaatjes kijken!
https://picasaweb.google.com/113178647546624237631/Nicaragua2015#

(Hierop staan ook al foto's van de weken na deze blog, die verhalen volgen later).