Met een steen in de hand....van land tot land

Over een paar uurtjes zit ik in het vliegtuig naar Peru!!! En dat van die steen leg ik later uit, eerst ff bijkletsen.

Na 2 dagen ziek en slapend in (m´n enigzins doorgezakte) bed, had ik besloten m´n laatste weekeinde in Otavalo niet in bed door te brengen, dus hierrrrrr met die ibuprofen en hup gaan! Zaterdag dus met Jimmy naar het concert, wow dat was heel bijzonder. We hebben genoten van de muziek, de dans en de sfeer. Het was zo ´authentiek´ dat er voor de hele avond een tolk was die alles in het Quichua vertaalde. Ik ben bang dat ik echt serieus de helft van de avond met m´n mond open heb zitten kijken, die kleuren, die dansen, die muziek, al die mensen voor me in plastic stoeltjes in een heeeele grote tent, allemaal met lang zwart haar....(als je een paar uur tegen een paar honderd diepzwarte vlechten en staarten aan zit te kijken, ga je je over vreemde dingen verwonderen).
En zondag kon ik die wandeling van 6 uur rond het meer dan misschien niet maken, omdat ik nog niet fit genoeg was, maar kon best proberen naar dat meer te komen. Dus eerst met de bus naar een klein durp, waar ik ook nog even een museumpje heb meegepikt (incl privé rondleiding), waar ik de eerste bezoeker sinds de jaren ´80 was geloof ik. En daarna op zoek naar een lift naar lago cuicocha (er komen daar geen bussen). Tijdens het rondvragen werd ik geschaakt door een man van een jaar of 65, die ging het wel even regelen. Dus wij op stap. Met een camionetta (open-achterbak auto) was niet goed vond ie, te onveilig, dus na een poosje zoeken, hield hij een vriend aan (jaar of 75) in een auto en zo kwam het dat ik met ´waldorf en stadler´ (oude mannetjes van de muppetshow) op weg was naar één van de mooiere plekjes op deze aardbol. Stadler kon niet zo heel goed rijden, dus na een aantal uur ongelooflijk genieten bij het wonderschone meer (voor de
die-hards, google lago cuicocha!!), heb ik terug lekker een half uur achterin een razende camionetta gestaan, neus in de wind, hoedje goed vasthouden en genieten van de prachtige uitzichten!!! Stuk veiliger ;-)

De laaste week school begon grappig. Geen directeur en geen kinderen van de 5e klas......sta je dan met je goede bedoelingen..... Dus dagje meegedraaid in de segundo grado. Helemaal schattig die hummels, niet te verstaan in het spaans, maar dat doet er niet toe. Deze juf was wel (bijna) de hele tijd in de klas,maar zat nogal veel aan de mob telefoon. Dus midden in een les over de uitspraak van (SPAANSE!!) woorden, vroeg ze of ik het even over kon nemen....... ecuadorian minds move in mysterious ways......Maar natuurlijk wel gedaan en was echt supergrappig om te doen.
De profesora waarmee ik naar een dorp verderop zou gaan, na school, was er ook niet. Dus zelf gegaan, ´Half uurtje´ had ze gezegd......yep...anderhalf uur later (maar weer m´n ogen uitgekeken onderweg) was ik er. En het was geen dorp, maar een heuse stad, waar je op een terminal buiten de stad gedropt wordt, met alle bekende bijbehorende nafluitende opspelende hormonen narigheden. Dus op zoek naar dé plaza, niet kunnen vinden en uiteindelijk licht overprikkeld van de drukte in een smoezelig parkje m´n perzik gegeten en m´n sapje gedronken. De oude man naast me wilde zijn zakmes tegen het mijne ruilen.......eeh nee.....waarom niet....is een kado van mijn vader......ah joh, krijg je er nog een dollar bij....nee!...waarom nou niet ah joh...en dit echt zeker 15 keer achter elkaar--één van de vreemdere conversaties in mijn leven. En toen zag ik ineens een ´chickenbus´ (oude amerikaanse schoolbus met kleurtjes die openbare bussen zijn) rijden en daar vrij impulsief ingesprongen en op
pad en genoten van kijken naar het leven in en buiten de bus. De dingen die je hier allemaal ziet......Via allerlei omwegen weer terecht gekomen bij een bus naar Otavalo....ik vind reizen leuk!! :-)
M´n laatste dag op school was echt heel schattig. De kinderen waren superenthousiast over de competencia inglés en aan het eind van de dag werd ik bedolven onder briefjes, armbandjes, (al enigzins voorgelikte) kauwgomballen etc. En nadat de directeur een ´afscheidspraatje´ had gehouden besloten ze met z´n 26´en om me een knuffel te geven....tegelijk wel te verstaan...ondergedompeld in een zee van ecuadoriaanse kindertjes :-)

En wat is die maand omgevlogen. Het was soms wel pittig (school en ziek), maar de dingen en mensen in en om Otavalo waren super. Besefte gisteren me ook ineens dat ik over de helft van m´n reis heen ben....het gaat veel te snel!!!

Donderdagochtend vertrokken naar het nevelwoud Intag. Na een 3,5 uur durende prachtige hobbelweg (het serieuze werk B-weg) door de páramo´s en bergen met hier en daar een huisje, kwamen we uit bij een vallei....Wow!! Een grote woeste rivier, omringd door dicht(subtropisch)beboste bergen en een klein dorpje. Soort van het einde van de wereld gevoel. Het hostal dat ik had gevonden op i-net zat nog 5 km buiten het dorpje en gelukkig kon ik daar met dezelfde bus heen. Het was enig. Had een heel huis voor mezelf. Hangmat, balkon, keuken etc. erbij. En 2 saromapuddingkjes = de kindertjes van de beheerders (als lullen pudding was.....). Ver van alles heb ik genoten van mooie wandelingen, eten bij een ´weg restaurantje´ in the middle of nix, alle vlinders, de kleurrijke bloemen, m´n eigen lemonada maken van zelfgeplukte limoenen, ben ik naar het dorpje gegaan voor boodschappen en heb ik in de hete baden gelegen, die dichtbij m´n hostal waren. Dat was wel bizar, in
een -door de vulkaan verwarmd- heet zwembad liggen met uitzicht op bananenbomen, yucca´s, hoge bergen en het woeste geruis van de rivier op de achtergrond. Uniek!!
Dan nu de uileg over de stenen: Ik ging daar altijd op pad (alles lopend) met stenen in de hand. En de stenen gingen mee, omdat, als er huisjes langs de weg waren (niet zo veel, vrij dunbevolkt daar, ik was ook echt een bezienswaardigheid), ze waakhonden hebben. En die honden zijn soms achter een hek....en soms niet. Ik was wel iets gewend van de wandelingen rondom Otavalo, maar dit....,nadat ik door 2 grote herders met opgetrokken bovenlip (cujo....) achterna was gezeten en ze gelukkig met stenen van me weggejaagd heb, had ik standaard een steen in m´n hand en een steen in m´n zak. Ik ben echt met knikkende knieen doorgelopen na de herders, maar goed, aangezien er maar 1 weg was daar, moest ik er ook weer langs terug......en ik wilde eigenlijk niet nog een keer....want ook al was de rabies prik de duurste, ik wou ´m toch maar niet uitproberen :-) . Gelukkig kon ik een lift terug krijgen en ben ik heelhuids weer in m´n huisje aangekomen (kon het niet laten even m´n tong uit te stken toen ik met de auto weer langs de herders reed).
Na een paar heerlijke dagen chillen in de pure natuur, soms met electriciteit, soms zonder (dát is pas donker....en met vuurvliegjes, die vind ik zoooo cool), soms met stromend water, vaker zonder, weer op naar Quito. Er rijden vanuit Intag 3 bussen per dag naar Otavalo, en de 1e kwam al niet....en de 2e zwaar vertraagd en zo vol dat ik bijna 4 uur een tandloos, niet kortgeleden gedouched oud vrouwtje zowat op schoot had. Gelukkig had ik een extra dagje ingelast, om zeker te zijn dat m´n vliegtuig niet zonder mij zou vertrekken. Na ruim 7 uur bus dan toch voor 1 nachtje in Quito, waar het reisbureau wegens omstandigheden tijdelijk gesloten is en ik mijn ticket gelukkig ergens anders op kan halen. Hihi, flexibel zijn is hier een vereiste :-)
Wel gek om weer in Quito te zijn, zeker na 3 dagen niemandsland. Maar ook wel weer grappig bekend. Ik heb een aardige reis voor de boeg vandaag. Ik kom vanavond om 20.30 aan in Lima en vlieg pas om 5.30 weer door naar Cusco. Gelukkig heb ik een goed boek (life of Pi). Lima schijnt echt een vreselijke stad te zijn, dus die 9 uur op het vliegveld zijn het wel waard om niet in Lima in het donker naar een hostel te hoeven zoeken. En volgende week met de stdentenhuis-clan Carnaval vieren in Cusco!!!

Anemiek, Pouw, Lynn, nog gefeliciteerd. En voor iedereen die ook jarig was en de komende dagen is, gefeliciflapstaart!!!! En bedankt voor alle gezellige mails en berichtjes. Heel leuk om te lezen wat jullie allemaal meemaken in Nederland.

Liefs
sje

ps vergeet ik helemaal te vertellen dat ik de kindertjes op school ´ik heb een tante uit marokko´ heb laten zingen. Toen de directeur weer eens midden in een les (die voor mij onmogelijk was om over te nemen) wegliep, ben ik uit wanhoop liedjes gaan zingen. Maar goed, ik kan welgeteld 1 spaans liedje. Dus over naar het nederlands. Bleek ajajippiejippiejippiejeee hiephoi, hobbel hobbel, slok slok, knor knor, tsjoek tsjoek, een enorme hit :-) Heb echt even staan giechelen daar voor de klas. 26 ecuadoriaande kindertjes die uit volle borst meezingen en alle gebaren meedoen. Dat verzin je toch niet :-)