Back to basic

Zohee, ben ik zomaar in Bolivia!!! Hoe leuk is dat!!
Hoe is het in NL, hopelijk alles goed met iedereen. Eerste tekenen van lente al te pakken in de vorm van sneeuwklokjes begreep ik. Jose, Ed en mads, gefeliciteerd met Seth!!! En verder alle jarigen van harte!

Hier gaat alles prima, de afgelopen weken allemaal heerlijke back to basic dingen gedaan.
Vanuit Arequipa zijn we een 3-daagse trekking gaan maken door de colca canyon. (volgens sommigen) De diepste canyon ter wereld. Eerst 6 uur met de bus over het serieuze werk B-weg, door een prachtig eindeloos niemandsland met grote groepen lama´s, heel af en toe een half verlaten dorpje en hele stukken door de bergen en ook echt door de sneeuw. Genieten dus en dat terwijl we om 3.00 (a.m. ja) opgestaan waren die ochtend.
De tocht naar de canyon was super, 900 m steil afdalen, prachtige omgeving om je heen en weer helemaal op de hoogte van je dijspieren :-) (Daan.....waar was je nou?). Onderweg genoten van de condors hoog boven ons, lekker uitpuffen op de grote stenen om helemaal weg te dromen bij het uitzicht op de indrukwekkende canyon, de woeste rivier beneden en de vele cactussen. De 1e nacht sliepen we in een té schattig huisje, omringd door gras en bloemen, met uitzicht op de grote steenwanden van de canyon. Geen electriciteit en een stuk lopen naar de wc (1 zonder deur) en de douche. We hebben geslapen als babies. Om de volgende dag weer te gaan lopen, dit keer in de canyon, dus stuk gemakkelijker. Ongelooflijk om hier weer zulke andere dingen te zien na alle verschillende types natuur die we al eerder hadden mogen aanschouwen in Peru. Hier een ruige, steenachtige met cactussen versierde streek, waarbij de heilige condors hoog boven je cirkelen en je altijd het geruis van de grote bruine rivier hoort. Zeer dun bevolkt, met heel soms een piepklein snoezig dorpje met daaronder groene terrassen waarop vanalles verbouwd wordt. Geen electriciteit, winkels of andere bewoonde wereld-dingen. Heerlijk! En ook hier de nalatenschap van de inca´s, zoals de terrassen en hoog in de wanden van de canyon zaten graven voor de belangrijke mensen van toen. De 2e dag was dus vooral om ons heen kijken (even uitkijken bij de afgronden) en pas aan het einde steil omhoog en daarna steil naar beneden (valt niet mee op ruim 2000m), naar onze 2e slaapplek. Een open plek vlakbij de rivier met rieten huisjes. Echt te zoet. We hebben ons gek gelachen, omdat je dwars door de muren heen kon kijken en ik ´s nachts regen op m´n hoofd kreeg (door de múúr). Maar hoe leuk, om in het pikkedonker met 2 kaarsen met een groep te shitheaden (kaartspel) en als de kaarsen op zijn, naar bed te gaan.
De 3e dag was 900m steil omhoog tot boven de 3000m. Omdat ik na een aantal maanden andes weet dat klimmen en hoogte bij mij niet zo goed samengaan, had ik besloten om samen met lynn per muilezel naar boven tegaan. Hilarisch en avontuurlijk. Die beesten hebben namelijk de neiging om vlak (echt vlak) langs de afgronden te lopen. Maar de uitzichten waren spectaculair en het was een mooie afsluiting van 3 unieke dagen in de natuur.

Maar Peru had nog meer voor ons in petto, Lago Titicaca. (volgens sommigen) het hoogst bevaarbare meer ter wereld. Hier zijn we op de bonnefooi met een bootje naar 1 van de eilanden gegaan. Prachtige tocht van een aantal uur en onderweg kwamen we langs drijvende eilanden en de mensen die daar wonen hebben prachtige (KNAL)gekleurde kleding aan. En echt alles is van riet op die eilanden. Op ´ons´ eiland (geen drijvende) aangekomen een familie gezocht die bedden verhuurde. We konden daar ook mee-eten, bijzonder om te zien hoe het er daar aan toe gaat (ook zonder electriciteit). De soep werd voor de hoofdmaaltijd gewoon een beetje ingedikt en met de rijst opgediend :-). Niet erg, want bij deze extreme weersomstandigheden eet je alles wat je voorgezet wordt. Overdag met de zon verbrand je supersnel en als de zon weg is is het ijskoud en eigenlijk ben je constant een beetje buiten adem (4000m). En wij waren voor het eten naar de zonsopgang boven op een heilige berg gaan kijken, met uitzicht op het (eveneens heilige) meer. Wow de meest prachtige wolkformaties, kleine eilandjes, het immense meer en de zon die alles eerst warm geel en toen oranje kleurde......we kwamen dan ook in het donker als laatsten (totaal verkleumd!) van de berg afzetten. De familie had iemand voor ons gestuurd, want vind maar eens het juiste huisje in een piepklein dorpje zonderelectriciteit.

De volgende dag om 5.00 op voor de zonsopgang en daarna met een bootje naar eilandje 2. Itt de dag ervoor was het ruwe zee (het meer is zo groot dat je ´n zeegevoel krijgt), en na anderhalf uur zeezieke mensen en zelfs de locals die kruisjes sloegen, hadden carmen en ik besloten dat we boven wilden zitten. Met een klein beetje avontuur bovenop de boot geklommen, moesten we eraf van de kapitein. Alsof het tussen al die vomiterende mensen zo´n feestje was..... Maar goed, na 2 uur bonkende boot, was het fijn voet op eiland 2 te zetten. (Pouw, bedankt voor de domperidon!!!)
En ook alweer zo mooi!!! Ook hier een bed gescoord en ´s avonds de berg op voor een magische zonsondergang. (let wel het eiland zelf ligt al op bijna 4000m). De kleuren, in de verte de reusachtige bergen met besneeuwde pieken, de glinsteringen in het eindeloze water, de incamuren om je heen, de bergen die langzaam in contouren veranderen afgezet tegen het warme licht van de zon en versierd met de meest fantasieprikkelende wolkformaties. Wat een leven!!!
´s nachts op de tast naar de wc. Het vlondertje zonder railing over, trappetje af, binnenplaatsje over, de golfplaten poort door, modderpaadje volgen en naar de wc zonder licht, die je zelf door moet trekken met een emmer water. Uitkijkend dat je je niet rotschrikt van één van de ruim 10 familieleden die daar ook wonen ( (overgroot?)opa t/m erg vies kleinkind).

Om vervolgens te verhuizen naar Bolivia!
Wat ook een klein dorpje heeft aan het titicacameer. De meiden gingen door naar la PAz en Maarten en ik zijn ook hier naar een eilandje gegaan. En niet zomaar eentje, het eiland waar volgens de legende de 1e inca uit een steen is geboren. Die steen hebben we dan ook bezocht en hij ligt op het onbewoonde noordstuk van het eiland met de prachtigste kleuren steen en uitzicht op de blauw-groene baaitjes en in de verte mini eilandjes met rood steen, geel steen, wit steen en aan de andere kant van het meer in de verte een indrukwekkende bergkam met eeuwige sneeuw. De ultieme mix van natuur en cultuur. Want er was naast de roca sagrada ook een inca-labyrinth en je kon overal onderdoor, links, rechts, laag, hoog. Spelen maar!!!!
Op de terugweg (naar wederom een familie, met huisje in de baai, met tot onze verbazing electriciteit) hele groepen vrouwen in traditionele kleding met felgekleurde doeken op de rug geknoopt, volgeladen met kinderen, bossen takken, vaak groter dan zijzelf of aardappels. Hier dragen alle vrouwen een soort bolhoedjes en zijn de rokken weer anders dan in Ec. en Peru. Zo´n hele hoedjesstoet met grote felgekleurde bulten op hun rug over het strandje voorbij zien trekken na zo´n heerlijke dag was echt de kers op het ijsje!

Zo...weer een roman geschreven :-) en dan alleen nog maar in vogelvlucht wat bijgekletst. Het is gewoon niet bij te bloggen wat ik hier allemaal zie en meemaak. Van het keihard kinderliedjes zingen op de markt, tot het ietwat knullig versturen van een postpakket, tot de uren durende buseizen, tot maarten die in lake titicaca valt en ik bijna in m´n broek pies, tot het eeuwige gegraai in je rugzak op zoek naar de spullen die altijd onderin zitten...

Wat ik hopelijk wel over kan brengen is dat ik ongegeneerd aan het genieten ben en enorm dankbaar ben dat ik dit allemaal kan doen.

liefs
sje

ps ben je nog niet uitgelezen (eehh....na mijn ellenlange blog waarschijnlijk wel, maar in het kader van werkvermijdend gedrag ofzo) dan kun je ook de blogs van carmen en Lynn lezen (zie reisvrienden linkerkant) , we reizen sinds cusco samen en zij hebben soms weer hele andere details erop staan.
Nu 2 weken bolivia en nog geen enkel plan, morgen naar LA paz, daar zijn de meiden en dan zien we wel weer verder.