Cuba
Blijf op de hoogte en volg Esther
21 Februari 2017 | Cuba, Havana
Na een heerlijke start van onze reis in Mexico was het begin januari tijd voor Cuba. Wij vlogen van Cacun naar Havana en mam kwam vanaf Schiphol.
Zo, was ik even zenuwachtig. In Mexico waren er stakingen en wegblokkades ivm verhoging van de benzineprijzen. Ze hadden blokkades op de weg naar het vliegveld van Cancun aangekondigd.... En Rieneke zou 10 min voor ons in Havana landen en dan zouden we samen met de taxi naar onze eerste Casa Particular gaan.
Gelukkig hadden we de allervroegste bus en kwamen we ruimschoots op tijd op het vliegveld aan. Kennelijk staan stakers niet vroeg op.
Een korte (om onduidelijke redenen bijna een uur vertraagde) vlucht later waren we in Havana. Na wat leek eindeloos op mn tas te hebben gewacht konden we door. Na alle horrorverhalen om Cuba in te komen was t een lachertje, geen heftige controles, geen lange rijen, gewoon soepel doorlopen na check paspoort en visum. En daar was mam, met de mevrouw van de Casa (die overigens geen woord engels sprak, ze hadden samen ruim een uur op ons gewacht).
Met een mooie oude auto reden in een half uurtje naar onze casa.
De dag erna zijn we op stap gegaan met een cubaanse die we via via kenden. Zij heeft ons de dag door Havana geleid, alhoewel ze niet veel vertelde over de geschiedenis etc, kwamen we wel op plekken waar je als toerist normaal niet (binnen)komt. En konden we allerlei streetfood gewoon voor de juiste prijs kopen. Erg leuke dag en s avonds in de open amerikaanse bak van haar vriend weer naar huis. Niets is gratis op Cuba, maar nu kwam het in ieder geval bij leuke mensen terecht.
De dag erna zijn we lekker met onze toeristenbillen in zo'n open tourbus gaan zitten en zijn we uitgestapt waar we wilden. Lekker zigzaggend door Havana en de dag vloog voorbij, we hadden bijna de laatste hop on hop of bus gemist. Maar gelukkig zijn cubanen supervriendelijk en met hulp van wat mensen op de Malecon, stopte de bus voor ons midden op straat.
De meeste cubanen die je ontmoet zijn behulpzaam, goedlachs en relaxt. Swingend volkje ook. Overal is muziek en er wordt heel veel gezongen en gedanst. En goed ook! Mooi om naar te kijken.
Na Havana was het tijd voor prachtige natuur in de Viñales valei. Diep rode aarde, bijzondere krijtstenen bergen en ossenkarren. Terug in de tijd.
We hebben genoten van prachtige wandelingen, paardgereden en met een chauffeur met prethoofd en oud lada-achtig autootje de vallei rondgereden. Heeeeeel veel fotos gemaakt, zie selectie op de Cuba-link onderaan.
Hier in cuba hebben ze 2 soorten geld. CUC, is voor toeristen (1CUC is ongeveer een euro) en CUP , bijnaam peso, (25 CUP =1 cuc) voor de locals.
Heel veel dingen zijn hier gescheiden. Wij mogen bijvoorbeeld niet in de peso-bussen. Alles voor toeristen is in CUC prijs. Parallelle werelden, vrij bizar, hoe meer je erover leert. (Eigenlijk hoe meer je erover te weten komt, hoe minder je het nog snapt.)
Maar als je als een beetje spaanssprekende toerist een beetje oplet en lief glimlacht, dan lukt het ook om bij peso-eetstalletjes of -winkeltjes wat te kopen. Leuk en een stuk goedkoper.
De locale bus mag je alsnog niet in, want dan krijgt de chauffeur problemen.
We hebben de 1e dag dan ook meteen gezorgd dat we pesos kregen. Zo hebben we o.a. fruit en groente op straat kunnen kopen, in peso restaurants kunnen eten en naast een school voor 1 peso (2,5 ct) een soort lolly van kokos en honing gekocht. Je had de kinderen moeten zien! Ook hebben we een hele cake voor 6 pesos gekocht (40 eurocent) en door de tralies van een hek zelfgebakken gebakjes. De prijzen zijn dan ineens heul anders! En de ervaring is leuk.
Naast 2 geldsoorten, vervallen huizen en alle oude auto's, zie je enorm veel inventiviteit. Zeg maar, ge-bob-de-bouwerde- machines, -huizen, -fietsen, -karren, -uithangborden, - kinderstoeltjes. Niets wordt weggegooid!
Noem maar iets dat gemaakt moet worden en een Cubaan verzint er wel iets op. Er is hier schaarste aan alles, ze zeggen niet voor niets....."een cubaan kan alles maken" We hebben al zoveel creatieve staaltjes 'maak iets van niets' gezien hier. Een verfdeksel als uithangbord (rent room). Dik ijzerdraad als kledinghanger. Aan elkaar gesoldeerde stukken fiets /auto /motor of tonnen die dienen als BBQ-oven. De achterkant van een tv als vuilnisbak en een rooster van een ventilator als bagagedrager op je brommert.
En het eindeloze gesleutel aan de oude auto's, die op de motor, de soldeerde buitenkant, de zelfgemaakte stoelen en de uit losse onderdelen bestaande deuren, nog volledig origineel is.
Een ander ding dat hier in Cuba heel anders is, is internet.
Sinds ongeveer 1,5 jaar is er wifi in het land. Op openbare plekken, die niet aangegeven zijn, maar je direct herkent aan iedereen die over zn telefoontje gebogen zit of er loeihard voor staat te praten. Dit internet is in handen van de staat, niet gratis en ook niet snel. Bij de (staatsgerunde) telecomwinkel koop je een kaart met kraslaagje. Hier kras je je wachtwoord. Je verbindt met het netwerk en logt dan in op het netwerk. Dit klinkt simpel en zou het zijn, als het netwerk stabiel zou zijn. Als je eenmaal verbonden én ingelogd bent, kun je whatsappen etc. De verbinding is zo langzaam dat het mij niet lukte een mailtje te versturen. Ach, dan gebruik ik die tablet toch niet deze 2,5 week, lekker wel.
Met mams telefoon hebben we af en toe contact gemaakt. Dan typte mam alvast de berichtjes, gingen we online, haalden we de whatsappjes binnen en probeerden we zo snel mogelijk weer uit te loggen. (inloggen en uitloggen was altijd erg tijdrovend). En dat op een stoepje, trapje, pleintje. 1 keer met een cowboy naast ons die eventjes zn paard had gestald en het internet opging. Als je uitlogt dan hou je nog minuten over. Je betaalt voor 1 uur en kan deze gebruiken over een tijdsspanne van 30 dagen.
Oh ja, het kopen van de kaarten voor het internet is ook een gebeuren. Dit gebeurt op 2 manieren.
1-legaal (1,5 cuc voor een uur)
2- zwart (3 cuc voor een uur)
We hebben beide manieren gedaan. Waarom zou je zwart kopen vraag je je af. Omdat legaal kopen minstens een uur duurt en niet altijd een kaartje oplevert.
In Cuba sta je namelijk voor alles in de rij. Medewerkers van de (staats)telecomwinkel laten 1 persoon per keer naar binnen, de rest staat buiten. Je komt aanlopen en roept "el ultimo" (betekent: de laatste). Iemand roept "Yo" (betekent :ik) en dan weet je achter wie je bent. De volgende persoon die aankomt lopen roept hetzelfde en dan roep jij: 'Yo'. Vanaf dat moment ben je vrij om te gaan en staan waar je wilt, als je maar weer terug bent voordat jouw ultimo klaar is. Nou gaat niet iedereen alleen maar een internet kaartje (of 2 of 3) kopen. Er worden rekeningen betaald, beltegoed (in pesos) gekocht, problemen opgelost of genegeerd. Het kan zomaar een half uur duren dat iemand binnen is. Het communisme is ook niet een enorme motivator om je werk goed en/of snel te doen. (Je kunt voor telecomwinkel ook bank, postkantoor, staatswinkel etc etc lezen, overal staan hier rijen!).
Efficientie en logica zijn 2 woorden die hier op Cuba niet veel voorkomen, bijvoorbeeld, de telecomwinkels zijn doorgaans niet in de buurt dan de wifi-spots.
Het komt regelmatig voor dat de internetkaartjes 'op' zijn. Sta je een uur in de rij, kom je binnen, krijg je te horen "se acabo" (ze zijn op, dit wordt vanzelfsprekend niet even buiten medegedeeld). En 'op', tussen aanhalingstekens, omdat alle Cubanen moeten werken en daar maar een kleine standaard pesovergoeding voor krijgen (of je nou arts of schoonmaker bent). Hun werk zorgt er dus eigenlijk voor dat ze geen tijd hebben om geld te verdienen. Klinkt krom, nietwaar.
Elke Cubaan neemt dus dingen van werk mee, om op de zwarte markt te verkopen. (Erg leuk boekje waarin dit en meer wordt uitgelegd is CubaConga).
Terug naar de telecomwinkel waar de kaartjes 'op' waren......die internetkaartjes verdwijnen regelmatig in zakken van medewerkers en dan zijn ze dus 'op'. Sta je ruim een uur in de rij....
Zo kom je dan bij manier 2-zwart. Dan loop je in de buurt van een wifispot en hoor je ineens zachtjes in je oor fluisteren, 'wifi-card?'. Dan loop je mee uit zicht en koop je ze voor de dubbele prijs. En je hoeft niet minimaal een uur in de rij te staan. De zwarte markt in Cuba is gigantisch.
Het is een enorm interessant land.
We hebben ons erg vermaakt, veel gelachen en het was heerlijk om mam weer te zien. We hebben leuke toers gemaakt op fietstaxi's, paard en wagen (tje), in een oldtimer en heel veel gezien en gedaan.
Het is ook best een heftig land, qua omstandigheden waarin sommige mensen leven, dingen die je ziet en hoort, de invloed van het communisme. Ik merk dat het lastig is de woorden te vinden om het over te brengen.
We hebben op de valreep toch nog lokaal vervoer gedaan, een soort brommer met een bak erachter, superleuk! Het was vol, maar iedereen schoof een beetje op zodat wij er met z'n 3en nog inpasten. Nog zoveel meer verhalen, maar goed, deze blog is al superlang is geworden, dus laat ik voor de rest de fotos het woord doen:
https://goo.gl/photos/vA2WtsXvhxBXY1gF9
Liefs
Es
Zo, was ik even zenuwachtig. In Mexico waren er stakingen en wegblokkades ivm verhoging van de benzineprijzen. Ze hadden blokkades op de weg naar het vliegveld van Cancun aangekondigd.... En Rieneke zou 10 min voor ons in Havana landen en dan zouden we samen met de taxi naar onze eerste Casa Particular gaan.
Gelukkig hadden we de allervroegste bus en kwamen we ruimschoots op tijd op het vliegveld aan. Kennelijk staan stakers niet vroeg op.
Een korte (om onduidelijke redenen bijna een uur vertraagde) vlucht later waren we in Havana. Na wat leek eindeloos op mn tas te hebben gewacht konden we door. Na alle horrorverhalen om Cuba in te komen was t een lachertje, geen heftige controles, geen lange rijen, gewoon soepel doorlopen na check paspoort en visum. En daar was mam, met de mevrouw van de Casa (die overigens geen woord engels sprak, ze hadden samen ruim een uur op ons gewacht).
Met een mooie oude auto reden in een half uurtje naar onze casa.
De dag erna zijn we op stap gegaan met een cubaanse die we via via kenden. Zij heeft ons de dag door Havana geleid, alhoewel ze niet veel vertelde over de geschiedenis etc, kwamen we wel op plekken waar je als toerist normaal niet (binnen)komt. En konden we allerlei streetfood gewoon voor de juiste prijs kopen. Erg leuke dag en s avonds in de open amerikaanse bak van haar vriend weer naar huis. Niets is gratis op Cuba, maar nu kwam het in ieder geval bij leuke mensen terecht.
De dag erna zijn we lekker met onze toeristenbillen in zo'n open tourbus gaan zitten en zijn we uitgestapt waar we wilden. Lekker zigzaggend door Havana en de dag vloog voorbij, we hadden bijna de laatste hop on hop of bus gemist. Maar gelukkig zijn cubanen supervriendelijk en met hulp van wat mensen op de Malecon, stopte de bus voor ons midden op straat.
De meeste cubanen die je ontmoet zijn behulpzaam, goedlachs en relaxt. Swingend volkje ook. Overal is muziek en er wordt heel veel gezongen en gedanst. En goed ook! Mooi om naar te kijken.
Na Havana was het tijd voor prachtige natuur in de Viñales valei. Diep rode aarde, bijzondere krijtstenen bergen en ossenkarren. Terug in de tijd.
We hebben genoten van prachtige wandelingen, paardgereden en met een chauffeur met prethoofd en oud lada-achtig autootje de vallei rondgereden. Heeeeeel veel fotos gemaakt, zie selectie op de Cuba-link onderaan.
Hier in cuba hebben ze 2 soorten geld. CUC, is voor toeristen (1CUC is ongeveer een euro) en CUP , bijnaam peso, (25 CUP =1 cuc) voor de locals.
Heel veel dingen zijn hier gescheiden. Wij mogen bijvoorbeeld niet in de peso-bussen. Alles voor toeristen is in CUC prijs. Parallelle werelden, vrij bizar, hoe meer je erover leert. (Eigenlijk hoe meer je erover te weten komt, hoe minder je het nog snapt.)
Maar als je als een beetje spaanssprekende toerist een beetje oplet en lief glimlacht, dan lukt het ook om bij peso-eetstalletjes of -winkeltjes wat te kopen. Leuk en een stuk goedkoper.
De locale bus mag je alsnog niet in, want dan krijgt de chauffeur problemen.
We hebben de 1e dag dan ook meteen gezorgd dat we pesos kregen. Zo hebben we o.a. fruit en groente op straat kunnen kopen, in peso restaurants kunnen eten en naast een school voor 1 peso (2,5 ct) een soort lolly van kokos en honing gekocht. Je had de kinderen moeten zien! Ook hebben we een hele cake voor 6 pesos gekocht (40 eurocent) en door de tralies van een hek zelfgebakken gebakjes. De prijzen zijn dan ineens heul anders! En de ervaring is leuk.
Naast 2 geldsoorten, vervallen huizen en alle oude auto's, zie je enorm veel inventiviteit. Zeg maar, ge-bob-de-bouwerde- machines, -huizen, -fietsen, -karren, -uithangborden, - kinderstoeltjes. Niets wordt weggegooid!
Noem maar iets dat gemaakt moet worden en een Cubaan verzint er wel iets op. Er is hier schaarste aan alles, ze zeggen niet voor niets....."een cubaan kan alles maken" We hebben al zoveel creatieve staaltjes 'maak iets van niets' gezien hier. Een verfdeksel als uithangbord (rent room). Dik ijzerdraad als kledinghanger. Aan elkaar gesoldeerde stukken fiets /auto /motor of tonnen die dienen als BBQ-oven. De achterkant van een tv als vuilnisbak en een rooster van een ventilator als bagagedrager op je brommert.
En het eindeloze gesleutel aan de oude auto's, die op de motor, de soldeerde buitenkant, de zelfgemaakte stoelen en de uit losse onderdelen bestaande deuren, nog volledig origineel is.
Een ander ding dat hier in Cuba heel anders is, is internet.
Sinds ongeveer 1,5 jaar is er wifi in het land. Op openbare plekken, die niet aangegeven zijn, maar je direct herkent aan iedereen die over zn telefoontje gebogen zit of er loeihard voor staat te praten. Dit internet is in handen van de staat, niet gratis en ook niet snel. Bij de (staatsgerunde) telecomwinkel koop je een kaart met kraslaagje. Hier kras je je wachtwoord. Je verbindt met het netwerk en logt dan in op het netwerk. Dit klinkt simpel en zou het zijn, als het netwerk stabiel zou zijn. Als je eenmaal verbonden én ingelogd bent, kun je whatsappen etc. De verbinding is zo langzaam dat het mij niet lukte een mailtje te versturen. Ach, dan gebruik ik die tablet toch niet deze 2,5 week, lekker wel.
Met mams telefoon hebben we af en toe contact gemaakt. Dan typte mam alvast de berichtjes, gingen we online, haalden we de whatsappjes binnen en probeerden we zo snel mogelijk weer uit te loggen. (inloggen en uitloggen was altijd erg tijdrovend). En dat op een stoepje, trapje, pleintje. 1 keer met een cowboy naast ons die eventjes zn paard had gestald en het internet opging. Als je uitlogt dan hou je nog minuten over. Je betaalt voor 1 uur en kan deze gebruiken over een tijdsspanne van 30 dagen.
Oh ja, het kopen van de kaarten voor het internet is ook een gebeuren. Dit gebeurt op 2 manieren.
1-legaal (1,5 cuc voor een uur)
2- zwart (3 cuc voor een uur)
We hebben beide manieren gedaan. Waarom zou je zwart kopen vraag je je af. Omdat legaal kopen minstens een uur duurt en niet altijd een kaartje oplevert.
In Cuba sta je namelijk voor alles in de rij. Medewerkers van de (staats)telecomwinkel laten 1 persoon per keer naar binnen, de rest staat buiten. Je komt aanlopen en roept "el ultimo" (betekent: de laatste). Iemand roept "Yo" (betekent :ik) en dan weet je achter wie je bent. De volgende persoon die aankomt lopen roept hetzelfde en dan roep jij: 'Yo'. Vanaf dat moment ben je vrij om te gaan en staan waar je wilt, als je maar weer terug bent voordat jouw ultimo klaar is. Nou gaat niet iedereen alleen maar een internet kaartje (of 2 of 3) kopen. Er worden rekeningen betaald, beltegoed (in pesos) gekocht, problemen opgelost of genegeerd. Het kan zomaar een half uur duren dat iemand binnen is. Het communisme is ook niet een enorme motivator om je werk goed en/of snel te doen. (Je kunt voor telecomwinkel ook bank, postkantoor, staatswinkel etc etc lezen, overal staan hier rijen!).
Efficientie en logica zijn 2 woorden die hier op Cuba niet veel voorkomen, bijvoorbeeld, de telecomwinkels zijn doorgaans niet in de buurt dan de wifi-spots.
Het komt regelmatig voor dat de internetkaartjes 'op' zijn. Sta je een uur in de rij, kom je binnen, krijg je te horen "se acabo" (ze zijn op, dit wordt vanzelfsprekend niet even buiten medegedeeld). En 'op', tussen aanhalingstekens, omdat alle Cubanen moeten werken en daar maar een kleine standaard pesovergoeding voor krijgen (of je nou arts of schoonmaker bent). Hun werk zorgt er dus eigenlijk voor dat ze geen tijd hebben om geld te verdienen. Klinkt krom, nietwaar.
Elke Cubaan neemt dus dingen van werk mee, om op de zwarte markt te verkopen. (Erg leuk boekje waarin dit en meer wordt uitgelegd is CubaConga).
Terug naar de telecomwinkel waar de kaartjes 'op' waren......die internetkaartjes verdwijnen regelmatig in zakken van medewerkers en dan zijn ze dus 'op'. Sta je ruim een uur in de rij....
Zo kom je dan bij manier 2-zwart. Dan loop je in de buurt van een wifispot en hoor je ineens zachtjes in je oor fluisteren, 'wifi-card?'. Dan loop je mee uit zicht en koop je ze voor de dubbele prijs. En je hoeft niet minimaal een uur in de rij te staan. De zwarte markt in Cuba is gigantisch.
Het is een enorm interessant land.
We hebben ons erg vermaakt, veel gelachen en het was heerlijk om mam weer te zien. We hebben leuke toers gemaakt op fietstaxi's, paard en wagen (tje), in een oldtimer en heel veel gezien en gedaan.
Het is ook best een heftig land, qua omstandigheden waarin sommige mensen leven, dingen die je ziet en hoort, de invloed van het communisme. Ik merk dat het lastig is de woorden te vinden om het over te brengen.
We hebben op de valreep toch nog lokaal vervoer gedaan, een soort brommer met een bak erachter, superleuk! Het was vol, maar iedereen schoof een beetje op zodat wij er met z'n 3en nog inpasten. Nog zoveel meer verhalen, maar goed, deze blog is al superlang is geworden, dus laat ik voor de rest de fotos het woord doen:
https://goo.gl/photos/vA2WtsXvhxBXY1gF9
Liefs
Es
-
20 Maart 2017 - 13:27
Renata:
heerlijk verhaal weer! en de foto's zijn fantastisch!!! ik ben er 13 jaar geleden geweest en wat huizen, kleuren, vervoer, lege winkels, sigaren etc. is er niks veranderd. fijn om even terug in de tijd met jullie mee te reizen! xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
