Op grote hoogten

Na 4 heerlijke weken (meer dan we hadden gedacht) op het schiereiland was het tijd voor nieuwe avonturen.  We pakten de ferry die ons in een uur of 8 naar het noorden van Mexico bracht.

Vanaf hier start de beroemde Copper Canyon trein.
Dit stuk van Mexico wilde ik graag zien, maar in 2014 toen we in Mexico waren was het te ver uit de route. Erg veel zin in de komende dagen dus!

Onchristelijk vroeg ons bed uit voor de trein. Maar zoals ze hier zeggen "vale la pena" (de moeite waard). Wow na een mooie zonsopgang begon te trein te klimmen. En te klimmen en te klimmen,  prachtige uitzichten, de totale route heeft meer dan 80 tunnels, meer dan 30 bruggen, hoogste punt boven de 2500m en 667km lang dwars door de bergen.
Indrukwekkend is een understatement.

We genoten van de uitzichten en we kwamen bij onze eerste stop, ong 1/3 van de hele rit. Hier een bus gepakt en in een klein dorpje overnacht. De dag erna naar een uitzichtpunt, waar je de diepste kloof van de in totaal 7 kloven van het  'copper canyon gebied ' kon bewonderen. Het is allemaal wat afgelegen, dus maar 1 bus naar het dorpje op de bodem van de canyon zo'n 5 uur verderop, die hebben we genomen tot het uitzichtpunt.. Besloten dat we wel wat meer tijd bij het uitzichtpunt wilden doorbrengen, dus het 2e stuk naar het dorpje helemaal op de bodem van de canyon zouden we liften.

Bij het uitzichtpunt raakten we niet uitgekeken. Na eindeloos foto's maken en genieten bleven we elkaar aantikken en roepen hoe mooi het wel niet was. Uiteindelijk ging ik even zitten om het te beschrijven in mn dagboek. Ineens kwam er een jongen op mijn tafel staan (ja staan), pistool nonchalant in de band van zn broek. Wat we hier deden? Totaal het feit negerend dat hij op de stenen tafel stond en ik zat, schonk ik hem mn blijste glimlach en zei dat we genoten van het uitzicht en dat het hier zo mooi is en of hij hiervandaan kwam (handig een woordje spaans spreken). We kletsten even en hij liep weer weg. Na 5 min kwam er een andere man, ook met pistool in zn broekband. Wat we van president Trump vonden. Eeeh, wij komen NIET uit dat land en we vinden hem een gevaarlijke gek. Dit was kennelijk het goede antwpord en ook hij liep weer weg. Na een kwartiertje kwam een 3e man, ook tegen deze man hebben we gezegd dat zn land zo mooi is etc, wederom totaal negerend dat ie een pistool en een portofoon aan zn broek had hangen (nee het waren geen agenten). Ze hadden bier in hun handen. Het was een hele vreemde situatie. Niet bedreigend ofzo, maar je bent wel op je hoede. Vooral omdat er niemand anders was, alleen wij en zij. En zij waren aan het drinken om 11.00 's ochtends.

----even wat achtergrond info, de trein is niet het enige waar dit gebied om bekend staat. In de bergen zijn veel verscholen marihuana-en opiumplantages---

Goed, daar zaten we dan met 3 mannen die steeds meer dronken,  allemaal gewapend waren op een van de mooiere plekken van heel Mexico.

Op een gegeven moment zei Paul, "misschien is het tijd om weg te gaan". We hadden dus alleen geen bus niets dus liepen we naar de kant van de weg om een lift te regelen. 5 min nadat wij weg waren gegaan, stappen de 3 mannen in hun giga 4x4 met geblindeerde ramen. "Oh nee, als ze ons maar geen lift aanbieden "zei ik tegen Paul. Maar gelukkig gingen ze de andere kant op. Pfoe.

Na 10 min stopte een jeep met open achterkant. De bijrijder gebaarde dat we erin mochten springen. Dit deden we. En vervolgends SCHEURDE de auto naar beneden. De uitzichten waren prachtig, terwijl we ons uit alle macht vast hielden. Onder een dikke dikke laag stof stapten we uit in het dorp op de bodem van de kloof. We bedankten de chauffeur en zagen dat hij niet ouder geweest kon zijn dan 12
.......wát een dag!

We hebben beeldschone wandelingen gemaakt en na een aantal dagen later de bus omhoog genomen. Deze ging een stuk langzamer....op een gegeven moment deed ie zelfs niets meer. Ohoh, we wilden de trein halen, maar....de bus was niet meer aan de praat te krijgen. Nogmaals, het is onwijs afgelegen gebied, moeilijk begaanbaar dus niet ff een andere bus voorhanden. 
Maar gelukkig vroeg de chauffeur of iemand tape had, "ja ik! In de smaken kneiterpaars en regenboog." Je had het gezicht van de chauffeur moeten zien. Maar 10 min later waren we weer op weg. Het spel herhaalde zich een aantal keer, maar uiteindelijk zaten we weer in de trein, op naar onze volgende stop.

Dit was juist helemaal bovenaan aan de rand van de volgende kloof. Hier hebben we ook weer beeldschone en adembenemende  (Letterlijk door de hoogte) wandelingen gemaakt. Ook heb ik (Paul heeft hoogtevrees) een zip-line traject gedaan wat té cool was. 7 ziplines, de eerste start aan de rand van de kloof en je gaat steeds lager. Er zijn 2 gigantische hangbruggen, waar je gezekerd al schommelend en wiebelend overheen loopt met waanzinnige uitzichten. De langste zipline is meer dan 1 km en je haalt tot wel 100km/u.
Aan het einde kom je bij een kabelbaan en die brengt je weer naar boven.
Wat ben ik blij dat ik dit heb gedaan! 

We waren inmiddels al langer in dit gebied dan gedacht en nog lang niet uitgespeeld. Dus besloten om de monarchvlinder migratie, meer naar het zuiden, te laten schieten (we hadden gehoord dat februari daarvoor de beste maand was en feb was inmiddels om en we waren er nog ruim 1500km van verwijderd).
Reizen is keuzes maken.

De trein begon een beetje in de kosten te lopen dus ipv 20 euro voor het volgende stuk op het traject, hebben we voor 2 euro de bus gepakt. Dit dorp lag nog hoger en het was koud.  Hadden we in ons vorige onderkomen (hotel is echt een te mooie omschrijving) nog een haardvuur, hier hadden we een elektrisch kacheltje met de sterkte van een föhn. Dicht tegen elkaar aankruipen dus en hopen dat je er niet uit hoeft om te plassen 's nachts.
"Rock paper scissors" voor wie het ontbij ging maken. 
Maar wel alle kleren uit de tas gebruikt, zowat tegelijkertijd :)

Hier hebben gelachen om de bijzondere familie waar we accomodatie bij huurden en prachtige wandel en fietstochten gemaakt. Deze omgeving staat bekend om zn lokale bevolking, die soms nog in grotten wonen, allemaal zeer kleurig gekleed, wat prachtige plaatjes oplevert met het desolate, ruige en harde landschap. Needless to say dat de camera overuren draaide!

We zijn uiteindelijk bijna een maand in dit gebied gebleven. 
We eindigden in de stad met de geweldige naam Chihuahua (geen eentje gezien trouwens). Hier heb ik een onverwacht vinkje op mn bucketlist kunnen zetten, namelijk :rijden in een volkswagen kever.

In de straat van ons motel zat een rijschooltje. En ze hadden uitsluitend kevers voor de deur staan. Dus.....gevraagd of ik een rondje mocht rijden. Ik kon een week een cursus doen was het antwoord. Nee, die niet, kan ik niet een uurtje lessen? Hmm moelijk kijken, totdat er iemand begreep dat dit makkelijk verdienen was, ja morgen om 10.00. En zo heb ik een vinkje kunnen zetten op mn lijst, rijden in een kever, met 2 (!) sturen! Ik mocht niet harder dan 50 km uur, moest in de rechterbaan blijven en de instructeur stuurde mee. Onderweg ging de linkerbuitenspiegel steeds losser zitten en kon ik er dus niets in zien. De hele weg zei hij op mechanische toon: kopeling in, remmen, schakelen naar...versnelling. En ik maar stuiterend dat ik in een heuse echte kever zat, de instructeur blij aantikkend met mn elleboog (tis krapjes in zo'n kevertje). Ik weet niet wie van ons 2en de meest memorabele rit had.

Voor plaatjes bij de verhalen
https://goo.gl/photos/dPLvmDJSbzXzef4G8

Inmiddels hadden we ook weer eens wifi in ons motel terug in de bewoonde wereld en kwamen we erachter dat de equinox (20 maart) invloed heeft op de activiteit in de migratie van de monarchvlinders, dus snel een vlucht geboekt naar centraal mexico! Het leuke van reizen is dat je elke keer opnieuw keuzes kan maken.

Op naar volgende avonturen met hopelijk duizenden vlinders!

Liefs
Es